Yacon – słodycz prosto z natury
Yacon pochodzi z terenów Ameryki Południowej. Posiada liście, z których przyrządza się napary. Wykorzystuje się je w leczeniu nerek, układu trawiennego oraz cukrzycy. Bulwy zaś doskonale smakują na surowo, można jednakże je gotować, smażyć, piec czy dusić. Cukier z nich pozyskiwany jest mniej kaloryczny od buraczanego czy trzcinowego, lecz bardzo słodki. Przez to Yacon wykorzystuje się do produkcji dżemów czy syropów (doskonałych dla diabetyków).
Badania przeprowadzane przez Uniwersytet Rolniczy w Krakowie wykazały, że Yacon zawiera 20 cennych aminokwasów, witaminy A, B1, B2, C oraz fosfor, magnez żelazo, wapń, potas oraz błonnik. Słodki smak roślinie nadają fruktooligosacharydy, tzw. FOS (zawiera ich aż 67%). FOS to unikalny rodzaj cukrów, który działa jak pokarm dla dobrych bakterii w jelicie grubym, chroni przed osteoporozą oraz może pomóc przy wzroście gęstości kości.
Yacon jest niskokaloryczny, zmniejsza apetyt oraz pomaga usunąć toksyny z organizmu. Obniża także ciśnienie krwi oraz poziom cholesterolu. Bulwy posiadają konsystencję zbliżoną do arbuza, a smak podobny do młodej marchwi.
Ulluco to roślina uprawiana w regionie andyjskim Ameryki Południowej. Posiada liście smakujące jak szpinak oraz jadalne, kolorowe bulwy. W zależności od odmiany mogą przybierać różne kolory: żółty, zielony, czerwony, biały, fioletowy czy pomarańczowy, mogą być również nakrapiane.
Bulwy można jeść na surowo lub poddać obróbce termicznej. Ze względu na wysoką zawartość wody, nie zaleca się smażenia czy pieczenia ulluco. Ich smak przypomina buraka czerwonego z orzechową nutą. Zawierają białko, wapń, karoten a także, jako jedna z niewielu roślin - betalainy, posiadające właściwości antyoksydacyjne. 5 października w Peru obchodzony jest Dzień Ulluco, podczas którego można spróbować potraw z tychże bulw.
Występuje głównie w górskich obszarach Ameryki Południowej a także Azji Południowej oraz Ameryce. Pędy dzikiego ogórka osiągają nawet 5 m długości a kwiaty są zjawiskowo piękne. W związku z tym, roślina ta świetnie sprawdza się jako ozdoba ogrodu.
Owocem cyklantery są zielone jagody o kształcie zbliżonym do papryki. Można je jeść na surowo, a także gotować czy smażyć. Młode owoce smakują jak ogórki, starsze zaś do złudzenia przypominają paprykę, stąd też przyjęło się określenie „paprykowego ogórka". Jadalne są również zarówno pędy jak i liście, które mogą stanowić świetny dodatek do sałatek warzywnych, zup i sosów.
Poza walorami smakowymi, sproszkowana cykantera posiada właściwości lecznicze. Odwar z owoców świetnie sprawdza się przy zwalczaniu wysokiego poziomu cholesterolu a herbata - nadciśnienia. Wspomaga leczenie otyłości i cellulitu, ponieważ usprawnia przemianę materii. Łagodzi bóle i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, jest moczopędna, działa antyoksydacyjnie. Co więcej, przyjmowanie na czczo zmielonych nasion, pomaga pozbyć się pasożytów. Owoce i liście cyklantery mają działanie przeciwzapalne, po zmiażdżeniu można je stosować w postaci okładów. Cyklantera przede wszystkim sprawdza się w leczeniu poważnych chorób, tj. cukrzycy, miażdżycy czy stwardnienia rozsianego.
Marek kucmerka pochodzi z Chin, jednakże znany był również w Europie Środkowej od XVI wieku. A jest to roślina o mączystych bulwach korzeniowych oraz jadalnych pędach. Jej przewrotna nazwa pochodzi najprawdopodobniej od niemieckiego mehre, co po polsku oznacza marchew.
Smak bulwy jest właściwie zbliżony do smaku marchwi czy pasternaku, lecz lekko orzechowy. Marek jest rośliną leczniczą, sproszkowany korzeń reguluje dolegliwości trawienne, wspiera działanie wątroby oraz pomaga w walce z hemoroidami.
Bulwy są lekkostrawne oraz niezwykle bogate w węglowodany i białko. Można je jeść na surowo a także po ugotowaniu, pieczeniu, smażeniu czy duszeniu. Należy pamiętać, by usunąć wcześniej zdrewniały, niejadalny trzon korzenia. Przygotowanie, a głównie obranie za skóry marka okazało się na tyle czasochłonne, że zaprzestano jego uprawy na rzecz ziemniaków. Marek bowiem w Polsce był znany już w średniowieczu zarówno wśród tego biedniejszego jak i królewskiego grona. Często pojawia się w przepisach kuchni staropolskiej. Dziś jest jedynie uprawiany przez hobbystów, choć zaczyna pomału wracać do łask.
Apios to niezwykle dekoracyjna roślina, dziko rosnąca na wilgotnych terenach Ameryki Półncnej. Można ją uprawiać bez problemu w naszym klimacie. Świetnie sprawdza się do obsadzania ogrodzeń czy balkonów, ponieważ kiedy kwitnie, jej kwiaty mają niezwykły zapach oraz oryginalny wygląd a pnącza siegają nawet do kilku metrów. Posiada także strąki z nasionami, jadalne po spożyciu oraz bulwy, charakteryzujące się orzechowym smakiem.
Zawierają dużo białka, węglowodanów (aż 3 razy więcej niż ziemniaki) a także żelazo i wapń. W związku z tym są dobrym uzupełnieniem diety wegan. Apios obniża także ciśnienie krwi, działa przeciwzapalnie oraz zmniejsza napięcie przedmiesiączkowe. W związku z obecnością izoflawonów działa przeciwnowotworowo w profilaktyce raka piersi czy prostaty.
Bulwy należy poddać obróbce termicznej, można je także suszyć i mielić. W takiej formie najlepiej używać ich do zagęszczenia zup czy sosów a także do wyrobu domowego chleba.
Zobacz, jak łatwo możesz zarabiać ze Smakerem. Kliknij!
