Fot. 123RF/Picsel
Popularność pomidorowej nie powinna nikogo dziwić. Jest to danie bardzo stare, rodzime niemal dla każdej kuchni i prawdopodobnie rozpoczynające historię kulinariów. Sycąca, względnie tania, prosta do zrobienia i potrafiąca nakarmić wiele osób. A czy ktoś nie lubi pomidorów? Początki jednak nie były takie łatwe.
Pomidory uprawiano w Ameryce Południowej, w ogrodach samego Montezumy, od wieków. Aztecy zwali je tomatl. Do Europy trafiły w XVI wieku na hiszpańskich statkach pod banderą konkwistadora Cortazara. Nazwano je tomate. Początkowo wierzono, że jaskrawy kolor tych warzyw przestrzega przed trucizną, jaką miały zawierać. Co ciekawe, hodowane wówczas pomidory były wielkości współczesnych koktajlowych, a urzekały kolorem nie czerwonym, a żółtym.
By oddać sprawiedliwość XVI-wiecznym botanikom, należy przyznać, że liście pomidorów owszem są trujące, jednak owoce, jak sami dobrze wiemy, nie.
Początkowo Europejczycy - Włosi jako pierwsi - uprawiali pomidory w celach dekoracyjnych. Pomi d'oro to włoska nazwa oznaczające żółte jabłka. Francuzi ochrzcili tomatle mianem jabłek miłości - pommes d'amour - przysparzając pomidorom kłopotów w Anglii. Ze względu na potencjalne właściwości afrodyzjakalne mieszkańcy Wielkiej Brytanii stronili od nich z obawy przed rozbudzeniem grzesznych namiętności. Do Polski trafiły z ziemi włoskiej - przywiezione przez królową Bonę, która upowszechniła spożywanie zarówno włoszczyzny, jak i zup.
Pierwszy zapisany przepis na zupę pomidorową pochodzi z 1872 roku i został spisany przez Marię Parloę w Stanach Zjednoczonych. Słynna zupa Campbella - rocznik 1897 - rozsławiła spożywanie pomidorów w tej formie. Tak twierdzą Amerykanie, jednak patrząc chociażby na historię polskiej kuchni, możemy podejrzewać, że przepisy na zupę pomidorową rozwijały się i były zapisywane także w Europie. Jak chociażby ten, XIX-wieczny przepis pochodzący z Polski...
Ugotować jak zwykle dobry rosół. Wziąć 20 dużych pomidorów, obrać z ogonków i zieleni, rozkroić po połowie w poprzek, i wycisnąć sok i ziarna, jako nieużyteczne. Pół funta masła rozpuścić w rądlu, włożyć doń pomidory i parę pokrajanych w kostki środków bułek i gotować to przez kwadrans, poczem przecedzić to przez gęste sito i rozprowadzić taką ilością buljonu, aby zupa nie była zbyt rzadka. Przed wydaniem zagotować i dawać do niej grzanki, przygotowane następującym sposobem. Zerznąć z bułki przednią i wierzchnią skórkę, posmarować masłem i osuszyć w piecu, Środek może być użyty do naprawy tejże zupy przy fasowaniu pomidorów. Można obejść się bez wina.
Zupa pomidorowa zabielona urządza się jak poprzednio, tylko zamiast bułki i wina po rozprowadzeniu smaku od pomidorów zaprawić na sześć osób półkwartą śmietany kwaśnej i łyżką mąki. Do tej zupy podaje się zwykle ryż na gęsto gotowany z masłem, lecz można także dawać grzanki, w kostkę krajane i smażone na maśle.
Pomidorówka to element tradycyjnego polskiego obiadu, zaraz obok schabowego z ziemniakami. Włoska zupa pomidorowa smakuje bazylią i oliwą z olwiek, jest słodsza i znacznie gęstsza od naszej. Angielska pomidorówka występuję także z łyżką chrzanu, a hiszpańska pojawia się na zimno w formie gazpacho. W Meksyku zupę pomidorową doprawia się świeżą papryczką chili i kuminem, a do gotowania dodaje się obsmażoną i pokrojoną w kostkę pierś z kurczaka. W Indiach z kolei pomidorowa to gęsta zupa, z marchwią, czasem z soczewicą i obowiązkowym zestawem egoztycznych masal...
Pomidorowa nie tylko z ryżem czy makaronem. Wypróbuj pomysły na najsłynniejszą zupę świata!
Pomidorowa z pulpecikami. Kliknij!
Pomidorowa po włosku. Kliknij!
Pomidorowa z nutami jabłka i imbiru. Kliknij!
Pomidorowa po hiszpańsku. Kliknij!
Pomidorowa z mascarpone. Kliknij!
Zobacz więcej wybornych przepisów na zupę pomidorową >>
BR
