Poznaj pięć nietuzinkowych produktów kuchni azjatyckiej, które nie tylko podkręcą smak potraw, lecz także doskonale zadbają o zdrowie.
1. Trawa cytrynowa
Zwana także palczatką cytrynową. Posiada zastosowanie nie tylko w kuchni, lecz także w medycynie, a także może stać się świetnym elementem dekoracyjnym ogrodu. Jej jadalną część stanowią bulwy i podstawy liści. Nadaje potrawom odświeżający, cytrynowo-imbirowy smak, mniej kwaśny od cytryny. Najczęściej jest używana do przyrządzenia pikantnych sosów, mięs, owoców morza, warzywnych curry czy sałatek. Stanowi dodatek ostro-kwaśnej zupy tajskiej Tom-yum. Trawę cytrynową można przyrządzać jak herbatę lub łączyć z innymi napojami.
Palczatka sprawdza się w leczeniu nadmiernej potliwości, przyspiesza przemianę materii, działa relaksująco, a także poprawia koncentrację. Wyciągi zaś zmniejszają stany zapalne skóry. Pozyskiwany z niej olejek cytronelowy stosuje się w przemyśle perfumeryjnym.
Badania wykazały, że trawa cytrynowa korzystnie wpływa na poziom cholesterolu i glukozy we krwi. W związku z tym jest polecana osobom chorym na cukrzycę typu 2.
Papeda to roślina pochodząca z Azji Południowo-Wschodniej. Bywa również nazywana kaffirem. Aromat papedy jest niepowtarzalny - łączy zapach cytryny, mandarynki i limonki.
Liście kaffiru są składnikiem dań kuchni tajskiej. Wykorzystuje się je do aromatyzowania posiłków, szczególnie gulaszów oraz bulionów. Świeże, dodane do sałatki, nadają jej pikanterii. Są również świetnym uzupełnieniem zup czy dań na bazie curry, a także tych przygotowywanych metodą stir fry. Skórka owocu kaffiru ma zastosowanie jako składnik pasty curry czy pikantnego gulaszu, zwanego zupą dżungli. Smak skórki jest bardzo intensywny, należy więc używać jej z rozwagą.
Sok z owocu kaffiru jest cierpki. Używa się go w lecznictwie, ponieważ wykazuje działanie owadobójcze oraz oczyszczające. Wykorzystywany jest do produkcji maści, toników oraz szamponów. Korzystnie wpływa również na zdrowie zębów i dziąseł. Skórka zaś wspiera pracę układu pokarmowego, a leki na jej bazie poprawiają jakość krwi.
Ta nieco myląca nazwa oznacza nic innego jak szalotkę, która już jest stałym bywalcem na niejednym talerzu. Z wyglądu przypomina cebulę, zaś zapachem - czosnek. Stąd też jest znana jako cebuloczosnek. Pochodzi z Bliskiego Wschodu, a konkretniej z Syrii, Jordanii i Izraela. Szalotkę można jeść na surowo, dodawać do sałatek czy sosów. Delikatnie zarumieniona jest łagodniejsza w smaku, a pokrojona w talarki może służyć jako ozdoba talerza.
Czosnek askaloński jest źródłem wielu witamin, takich jak A, B, C, E oraz makro- i mikroelementów. Najbardziej cenione ze składników są flawonidy, które wykazują działanie utleniające. Podobnie do cebuli i czosnku, wzmacnia odporność, działa przeciwzapalnie oraz bakteriobójczo. Szalotka posiada właściwości moczopędnie, pozytywnie wpływa na pracę układu pokarmowego, a także pomaga obniżać poziom złego cholesterolu.
Znany jest również jako cedrat. Pochodzi najprawdopodobniej z podnóża Himalajów, a obecnie udomowiony jest w Chinach i Indiach. Żółte, jajowate jagody sięgają długości nawet 20 cm. Skóra jest gruba, woskowata i pomarszczona, stanowi główną część owocu. Miąższ jest żółty i kwaśny, lecz w zasadzie niejadalny. Cytron jest najprawdopodobniej protoplastą popularnych dziś cytrusów, takich jak mandarynki, pomarańcze czy cytryny. Istnieje rodzaj cytronu, który posiada niespotykany, palczasty kształt, przypominający ludzką dłoń. Ze względu na symbolikę religijną, odmianę tę nazywa się „Ręką Buddy".
Skórki używa się do kandyzowania, wyrobu słodyczy oraz likierów, szczególnie rozpowszechnionych na Korsyce. Można ją stosować jak cytrynę do napoi, suszyć i wykorzystać jako składnik mieszanki zapachowej lub dodawać do dżemów, powideł czy musów.
Wyciąg ze skórki cedratu jest stosowany przy produkcji perfum, dezodorantów, szamponów czy odżywek, a także kremów, toników oraz mydeł. Domowym sposobem na błyszczące i miękkie włosy jest stosowanie soku z cedratu jako płukanki. Poza właściwościami kosmetycznymi, cytron posiada zastosowanie również w lecznictwie. Jest bogaty w niezwykle ważne dla organizmu flawonidy, witaminy: C, A, E, niacynę jak również w wapń oraz żelazo. Dzięki temu wzmacnia odporność, pomaga dbać o wzrok, pomaga w leczeniu anemii oraz opóźnia procesy starzenia się. Do tego łagodzi objawy przeziębień.
To bardzo aromatyczna roślina, pochodząca z Azji południowo-wschodniej. Nazwa ta określa cztery różne kłącza: galangalu chińskiego, mniejszego, kencuru oraz większego. Galangal większy jest najczęściej stosowany, ta odmiana także jest najlepiej przebadana. Z wyglądu przypomina imbir, smak ma również do niego zbliżony, jednakże jest bardziej gorzki i pieprzny. Galangal jest nieodłącznym elementem kuchni indonezyjskiej. Doskonale aromatyzuje tamtejsze zupy, sosy, potrawki, pasty curry, a także nalewki. Najbardziej znaną potrawą z galangalem jest jednakże tajlandzka zupa Tom Kha. Mimo że kłącza te nie cieszą się sławą w Polsce, są składnikiem przypraw używanych do aromatyzowania wódki Żołądkowej Gorzkiej.
Unikalne walory smakowe galangalu są równie imponujące jak te zdrowotne. To jest zasługą obficie występującej w tej roślinie galangine. Galangina to związek pochodzenia naturalnego, który należy do jednej z grup flawonoidów. To dzięki temu galangal posiada właściwości antynowotworowe. Do tego, podobnie jak imbir, stosuje się go jako lekarstwo na chorobę lokomocyjną. Co więcej, obniża poziom złego cholesterolu oraz cukru we krwi. Ponadto galangal wspomaga trawienie, leczy wzdęcia, pomaga złagodzić mdłości. Roślina ta może wykazywać właściwości psychoaktywne, ponieważ rozjaśnia umysł oraz zmniejsza poczucie zmęczenia. W Azji zaś galangal stosuje się przy leczeniu zapalenia stawów, kaszlu, astmy, a także otyłości.
